13 inspirerende impro-citaten

De hele maand december staat Improblog in het teken van leerzame, inspirerende of gewoon treffende citaten die van toepassing zijn op improvisatie. Allemaal aangeleverd door impro-bloggers. Ad-Just Bouwman trapt af met een hele lijst aan quotes.

Het vertrekpunt voor elke scene en het klinkt zo simpel. Toch merk ik dat het spelen van een helder personage, misschien door de explosie aan associaties bij een suggestie, er nog weleens bij in schiet. Hulde voor scenes met herkenbare personages.

Geeft voor mij aan dat een scene pas bestaat als jij, je medespelers en je publiek hetzelfde zien. Dezelfde realiteit ‘geloven’ (die niet per se realistisch hoeft te zijn natuurlijk).

Geen idee van wie deze is, maar dit is feitelijk wat improvisatoren doen. Behoeft geen toelichting.

 

Ik merk vaak dat spel-aanboden functioneel ingezet worden. Om het plot rond te breien of om iets te verklaren wat al een hele tijd onduidelijk was. Maar eigenlijk vind ik het soms heerlijk wanneer spelers lekker aan het klooien zijn. Zolang ze elkaar daarbij niet uit het oog verliezen, is dat superleuk om naar te kijken, ook als publiek.

Tuurlijk. Laat zien wat je kunt en waar je goed in bent. Misschien niet te pas en te onpas, het mag wel spontaan blijven, Maar improvisatie is wat mij betreft niet alleen ‘we ontdekken alles ter plekke.’

Vijanden die nooit helemaal verdwijnen geloof ik…

Wanneer je een improvisatiegroep bij elkaar zoekt, denk ik dat je zoveel mogelijk mensen moet vinden die je vertrouwt om voor jou die leeuw te kunnen zijn.

Risico’s nemen, lef tonen, op je bek gaan: het spreekt voor zich. Ik ben wel benieuwd hoe andere mensen met jarenlange improvisatie-ervaring denken over dit principe. Zelf merk ik dat ik erg ‘professioneel’ geworden ben in het maken van fouten op de spelvloer waardoor het weer niet echte risico’s zijn. Leuke paradox.

 

Een quote van een clown zonder gevoel voor humor. Wat betreft humor in improvisatie geeft het voor mij weer dat voor een goede grap altijd een herkenbaar en dieper contrast nodig is.

In  een goede scene wisselen momenten die slagen zich af met momenten waarbij de lat net te hoog lijkt te liggen. Op die manier blijft er spontaniteit ontstaan en ook het publiek leeft mee met de spelers: Hoe redden ze zich met deze suggestie of spelaanbod?

Creatief zijn, gek doen en out-of-the box denken. Dit lijkt soms een doel op zich te zijn bij improvisatie. ‘Vader en moeder zijn bij de Prenatal en hup daar is een veliciraptor die hun baby opeet.’
Wat mij betreft vaak bij elkaar gezochte gegevens, goed voor één lachmoment. Ik word het meest verrast wanneer een eenvoudig gegeven wordt uitgespeeld en hilarisch of ontroerend wordt doordat het een de aanleiding vormt voor het volgende.

 

Mensen komen naar je voorstelling omdat ze een leuke tijd willen hebben met jou. Naar mijn mening ligt vaak de nadruk op ‘de toneelstukjes’. Terwijl je eigenlijk wilt dat je publiek zich gaat identificeren met jou.

 

Dit wordt gezongen wanneer het ‘Jezusfiguur’ aan het kruis hangt. Een conflict in een scene, hoe heftig ook, zou altijd een optimistische ondertoon moeten hebben.
Wanneer er geen ‘hoop’ of ‘buigzaamheid’ meer in de personages zit geeft het publiek ze ook op.