Een tijdje geleden werd ik door de ferocious Laura Doorneweerd gevraagd om met de Ferocious Four af te reizen naar het buitenland voor maar liefst twee shows. Deze twee buitenlandse optredens zorgden voor mijn eerste stap in de internationale improwereld. Een leerzame ervaring waar voor mij drie dingen uitsprongen.
Allereerst, zodra de grens van Nederland wordt overschreden, neemt de complexiteit toe. Vijf spelers die allen op enige wijze naar het verre België moeten afreizen (jawel, het buitenland was dit keer België, maar he: je moet ergens beginnen). Twee spelers waren al in de buurt, twee maakten het tijdstip eigenlijk niet uit, maar toch liever niet te laat. Of te vroeg. Waar ik hier in Amsterdam gewoon op mijn fiets stapte, zijn de tijdschema’s meermaals gecheckt. We vonden elkaar bijna toevallig in de coupé en reisden in gematigde stilte de Nederlandse grens voorbij. In de trein besefte ik opeens dat het eigenlijk best spannend was wat ik zou gaan doen. Weliswaar had ik de Ferocious Four al een keer zien shinen in Utrecht (hoogtepunt het personage met Kalashnikov in een zwembad), maar zelf had ik het format nog nooit gespeeld. Ik had repetities meegemaakt, maar een show van 45 minuten had ik nog nooit gespeeld. En terwijl ik stiekem gluurde naar mijn mede-treinreizigers, besefte ik dat ik ook in de Nederlands-minderheid was. Zowel Kiki als Nora spelen vals met Engelssprekende ouders en hebben dus geen last van die taalkortsluitingen.
Engels
Dat brengt me meteen bij het tweede punt: het spelen in het Engels. Want hoewel ik jaren ben onderwezen in Engels, blijft het op het podium soms opeens zoeken. Tijdens de show in Antwerpen wees Kiki me hier dan ook feilloos op. Als personage waagde ik het om het lastige woord ‘vulnerable’ uit te spreken, waarbij ik enige tijd bleef hangen bij wat klinkers. Kiki’s personage zei daarop direct: ‘sorry, what’s that?’, waarop het publiek mij lachend nogmaals hoorde stuntelen. Want dat had natuurlijk al lang door dat Engels niet mijn moedertaal is. Ik zal hoogstwaarschijnlijk grammaticaal nog wat steekjes hebben laten vallen, maar wat ik altijd als een enorm voordeel zie van spelen in het Engels: je praat minder en doet meer. En dat fysieke aspect is exact wat de Ferocious Four zo’n uniek format maakt.
Nsync
Dan het derde en laatste punt: buitenland schept een band. Want waar ik in de trein nog overvallen werd door een plotselinge faalangst, kreeg ik geleidelijk steeds meer vertrouwen. In een hippietentje in Antwerpen hoorde ik meer over die buitenlandse ouders van mijn medespelers en toen we ook nog glutenvrije koekjes kregen, kon het moment niet meer stuk. Je maakt samen dingen mee als je samen weg bent, en hoe logisch dat ook klinkt: dat zie je terug. De dames hadden al snel door dat mijn muziekkennis niet heel veel verder terug gaat dan Justin Bieber en maakten een leuk raadspel tijdens het diner waarbij ik uit een rijtje (voor mij onbekende) mensen moest raden wie bij de Beatles zaten. Toen ik later verontwaardigd zei dat ik heus wel wist wie de Backstreet Boys waren, stelde ik opnieuw teleur door vragend te kijken bij de band ‘Nsync’. Ik kon het toen niet laten in de show van die avond mijn medespelers te vertellen dat we wel allemaal even tegelijkertijd iets stoers moesten doen, jawel: Nsync. Deze kleine momentjes zorgen voor kleine plagerijtjes op het podium die ook het publiek oppakt en bovendien voor veel inspiratie zorgt. Voor de show in Brussel hadden we de tijd om de stad wat meer te onderzoeken met een deel van de cast en ik ben ervan overtuigd dat dit ervoor zorgde dat die show heel goed liep die avond. In een meer dan overvol theater creëerden we de een na de andere coole locatie waar tintjes Brussel doorheen sijpelden. We hielden ons die avond amper aan het zelfbedachte format, maar lachten heel wat af.
Ik weet ook wel dat het spelen in principe hetzelfde blijft, wat de zipcode ook vermeldt. Maar voor mij waren deze drie aspecten nieuw en ze maken me nieuwsgierig naar het volgende reisje. Laat ik dan ook nog een momentje pakken om de spelers van Swaajp en The Ghost Sheep te bedanken voor de gastvrijheid (en het formidabele glutenvrije ontbijtje) en de mooie verhalen over de Belgische wereld!
