Sinds ik ben begonnen in 2009 met improvisatie en in 2010 met trainingen/workshops en cursussen ben gestart, is er veel veranderd in de wereld van de improvisatie. Eigenlijk is niet zozeer de wereld van de improvisatie veranderd, maar de wereld om ons heen.

Niet dat ik het bewust doe, maar ineens viel het me op: bij het omgaan met en opvoeden van onze dochter (3 jaar) gebruiken mijn vrouw en ik eigenlijk best veel improvisatie-techniekjes.

De afgelopen periode – zeg maar sinds we met regelmaat in een hele of halve al dan niet intelligente lock-down zitten – heb ik wel eens gedacht: ik kan ook gewoon stoppen met dat hele improvisatie-gebeuren. Juist in een tijd dat je (noodgedwongen) pas op de plaats moet maken, kun je daarop reflecteren. Dat heb ik dan ook gedaan. Met als slotsom (spoiler alert!) dat ik er nog niet klaar mee ben.

‘Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij’. Dat is wat ik had kunnen zeggen tegen impro, vlak voordat ik onze break inlaste. Het is namelijk even uit tussen impro en mij. Wat we eerst zo aantrekkelijk aan elkaar vonden, is langzaam vervaagd. En er zijn momenten dat ik haar – impro is in mijn personificatie zeker vrouwelijk – niet eens meer herken, laat staan dat ik begrijp waarom ik zo verliefd op haar werd.