De afgelopen periode – zeg maar sinds we met regelmaat in een hele of halve al dan niet intelligente lock-down zitten – heb ik wel eens gedacht: ik kan ook gewoon stoppen met dat hele improvisatie-gebeuren. Juist in een tijd dat je (noodgedwongen) pas op de plaats moet maken, kun je daarop reflecteren. Dat heb ik dan ook gedaan. Met als slotsom (spoiler alert!) dat ik er nog niet klaar mee ben.
Al bijna twintig jaar (!!) speelt improvisatietheater in grotere of kleinere mate een rol in mijn leven. Het begon als leuke hobby in mijn Groningse studententijd (hoi mensen van Ulteam!) en groeide uit tot ware passie in mijn tien jaar bij onder meer Placebo en diverse gelegenheidsformaties. Ondertussen ontwikkelde het geven van lessen, trainingen en workshops zich van leuk experiment en bijbaantje tot mijn fulltime baan (en weer een stukje terug). Het bracht me van een vaste cursusgroep en diverse verenigingen bij bedrijven, overheden en zelfs de televisiestudio.
Lekker rustig
Maar toen het allemaal weg viel, dacht ik af en toe bij mezelf: mis ik het nou echt? Ergens vond ik het ook wel lekker rustig zo. En de vrienden die ik via improvisatietheater maakte, zie ik toch wel. Er is een jaarlijks weekend met Placebo-oudgedienden en ook impro-formatie in ruste De Vereeniging heeft nog veel digitaal en af en toe in levende lijve contact (ondanks het feit dat een kwart van de leden is geëmigreerd). De vraag dringt zich dan ook op: waarom doe ik het nog?
Impro-pensioen
Een impro-pensioen klonk me eerlijk gezegd niet slecht in de oren. Maar de paar dingen die nog wel door konden gaan afgelopen tijd, brachten me weer op andere gedachten. Anderhalf jaar geleden verhuisde ik van Amsterdam naar Amersfoort, waar theatersportgroep Bruin Tapijt me vroeg om les te komen geven. Dat was niet altijd gemakkelijk, met alle maatregelen, beperkingen en onzekerheden. Maar gaandeweg kreeg ik er weer steeds meer plezier in. En merkte ik dat ik ook zin kreeg om gewoon lekker mee te doen.
Optreden
Bovendien toog ik voor drie optredens met de Nederlands-Belgische cast van Werewolves The Improv Show naar Brussel voor drie optredens. Ook dat smaakte naar meer. Niet alleen omdat het hartstikke leuk en gezellig was om met deze spelers door Brussel te struinen, maar ook het spelen zelf. De connectie tussen de spelers, de wonderlijke dingen die zo maar ontstaan op een podium, de manier waarop spelers elkaar en soms zichzelf kunnen verrassen.
Nog niet van me af
Om mij heen hoor ik wel meer geluiden van mensen die het gevoel hebben dat ze er ook wel de impro-brui aan kunnen geven. Welk besluit zij daarover gaan nemen, weet ik uiteraard niet. Voor mezelf heb ik besloten dat ik mijn impro-pensioen voorlopig nog even uitstel en voorlopig nog wel een tijdje blijf improviseren. In welke vorm en in welke mate, weet ik nog niet, maar improviserend Nederland is nog niet van me af. En andersom ook niet.
