Een jaar is omgevlogen sinds mijn vorige blog over ervaringen in de cast van een musical. Waar sommige medespelers van de vorige productie dachten dat ik slechts eenmalig wilde ruiken aan het fenomeen ‘musical’, wist ik wel beter. Dit smaakt naar meer! Een digitale auditie vanaf een vakantieadres in Polen vorige zomer, vele repetities, twee repetitieweekenden, enkele repetitiezondagen, een zomervakantie zonder officiële repetities en een proef make-updag verder besef ik ineens: over twee weekenden zitten de uitvoeringen van mijn tweede musicalproductie, Nine, er alweer op. Deze improspeler is het afgelopen jaar nog verder Musicalland ingezogen.
Zingende derde boom linksachter
Het creatieve team was vanaf het begin duidelijk: na musical Lady Marmalade met één vrouwelijke hoofdrol en verder veel grote mannenrollen, zou het in Nine precies andersom zijn. Mannen waren in deze productie zeer welkom, onder andere voor de koorstukken, maar de verwachtingen moesten wel helder zijn. Ik ging er dan ook vanuit dat ik die zingende derde boom linksachter zou zijn. Waar mijn publiek het allemaal héél leuk vond dat ik in de eerste musical zo’n grote acteursrol had, vonden ze het nu wel tijd voor meer solozangstukken. Ik kon ze meteen uit die droom helpen. Als je bij theatersport – met een team van vier spelers – al niet moet willen dat elke speler in de muzikale scène zijn eigen solo krijgt, dan is dat bij een musical met een cast van een kleine dertig mensen al helemaal niet wenselijk.
Ruimte voor improvisatie
Foto: Koen Tornij Photography
Nee, een plek in het ensemble was prima. Musicalland kende immers voor mij nog voldoende onontdekte plekken. Hoe zou het zijn in het keurslijf van een groep? In Lady Marmalade had ik als hertog een redelijk solistische rol, waardoor er hier en daar ruimte overbleef voor improvisatie. Als onderdeel van het ensemble móet je alles op elkaar afstemmen en binnen de lijntjes blijven, want anders ziet het er niet uit. Bovendien heb je dan echt een ondersteunende rol: minder als individu zichtbaar voor het publiek, maar onmisbaar voor het grotere geheel. Van nature ben ik als improspeler best een dominante speler. Gaandeweg mijn theatersportcarrière ben ik gaan proberen meer te genieten van het spelen van ondersteunend spel. Dat lukt best aardig. Toch heb ik elke improvoorstelling – naast dat ondersteunende spel – minimaal één moment nodig waarop ik kan shinen, om met een tevreden gevoel terug te kunnen kijken op het optreden. Een kort liedje, een gek typetje, een emotionele uitbarsting, een bijzondere ingeving voor de inzet van attributen, desnoods alleen het feit dat je teamcaptain bent. Hoe zou dat kunnen als derde boom linksachter?
Alle rollen in de lucht houden
Ik was positief verrast toen ik bij de rolverdeling achter mijn naam vier rollen zag staan: Theo Lieverd, verslaggever, kardinaal en Duitser (die laatste rol bleek overigens later alleen zang vanuit coulissen). Ik had zelfs tekst! De zinnetjes waren niet eens op één hand te tellen. Ineens besef je dan dat die mensen uit het ensemble in professionele musicals ook altijd diverse kleinere rollen spelen. Als acteur kon ik al snel mijn ei kwijt. De regisseur liet ons meerdere keren eerst zelf uitzoeken hoe wij dachten dat een scène eruit zou moeten zien. Ontdekken met elkaar, het leek wel improvisatietheater…
Heilige partituren
In de zang was vanaf het begin duidelijk dat er bijzonder weinig ruimte was voor eigen inzichten. Als je de rechten van een Broadway-productie koopt, zijn de bijgeleverde partituren heilig. Deze improzanger moet toegeven dat het geen gemakkelijke klus was om zich al die meerstemmige koorstukken, toonhoogtes en vreemde fratsen in de liedjes eigen te maken. Gelukkig had ik er wel lol in en was er volop motivatie bij het mannenkoor. De liedjes moesten er al snel inzitten, omdat de ambitie was om een heus orkest toe te voegen aan deze productie.
Bijna klaar voor de start
Ik heb respect voor al die musicalspelers in het ensemble. Het vraagt om discipline (als er tussendoor één gaat praten…), scherp blijven (juist in een groep valt elke misstap op), vaak en snel omkleden, veel oefenen (het is lastiger onthouden om in een scène af en toe een zinnetje te zeggen dan in dialoogvorm weliswaar meer tekst op te lepelen), etc. Het is ook gewoon leuk om deel uit te maken van een groep. Als Theo ben ik onderdeel van een drie-eenheid, de verslaggevers komen altijd met zijn zessen. Alleen als kardinaal moet ik het in mijn eentje rooien. Ik had vooraf een beeld bij die rol, maar liet me zonder weerstand anders geregisseerd worden. Toen de eerste invulling toch niet bleek te werken, genoot de improspeler in mij bij de vraag of ik de rol ter plekke voor mijn mede-castleden 180 graden anders wilde proberen te spelen.
Iets met een jurk
Na de zomer zijn wij doorlopen van de twee aktes gaan houden. Alles viel op zijn plek. We slepen de kostuums weer met ons mee. Dan weet je: het duurt niet lang meer tot de uitvoeringen. Hoe het voor het publiek zal zijn? Het zal anders zijn, want het verhaal van Nine is veel minder bekend dan dat van Lady Marmalade. Hetzelfde geldt voor de liedjes, die ik zelf zie als ‘klassieke musicalliedjes’. Ik weet zeker dat we het publiek positief weten te verrassen. Het overall niveau ligt onverminderd hoog. Het orkest zorgt voor een geweldige ervaring. Overigens is dat voor de cast wel spannend, want als het orkest een lied eenmaal heeft ingezet valt er niets meer bij te sturen. En wees maar niet bang: ik heb momenten gecreëerd waarop ik kan shinen. Als gek typetje binnen de drie-eenheid, met mijn hysterische make-up en dan nog iets met een jurk.
Vorig jaar november was ik aanwezig bij de uitreiking van de Amateur Musical Awards in Carré, omdat onze mannelijke hoofdrolspeler was genomineerd. Het deed mij denken aan mijn eerste theatersportweekend (thema: Egotrip) in Elst: een uitzinnige sfeer, aanwezigen die net zo enthousiast zijn over een theaterdiscipline, perfecte aankleding én dankzij de optredens (workshops bij theatersport) het gevoel krijgen dat er nog zoveel magisch te ontdekken valt. Nu kijken of ik als onderdeel van het ensemble ook nog een beetje kan of moet improviseren…To be continued!
—
Stichting Stamppij voert de musical Nine begin oktober op in Nijmegen. Drie van de vijf voorstellingen zijn inmiddels uitverkocht. Kaartjes voor de voorstellingen van zaterdagmiddag 6 en zondagavond 7 oktober zijn hier te bestellen.