Je bent introvert en je bent improvisatiespeler. Hoe dat ooit gekomen is? Misschien wilde je wat meer outgoing worden, had je vrienden die je meesleurden naar “die leuke cursus waar ze zelf aan meededen” of misschien had je gewoon een voorliefde voor theater. Wat je reden ook was, voor je het wist had je je eerste cursussen en wedstrijden achter de rug en dompelde je jezelf onder in het fantastische theatersport- en improwereldje. Om daar af en toe ook weer gehavend en overprikkeld uit te rennen. Help! “Maar ik vind het zo leuk!”. Geen nood: hier een aantal survivaltips speciaal voor jou als improvert persoon.
Met dank aan improvisatie
Het is vrijdagmiddag 8 september 2017 en ik heb een bijzondere week achter de rug. Sinds 1 september heb ik mijn vaste (parttime) baan in loondienst opgezegd en dus ben ik precies zeven dagen fulltime aan het werk als zelfstandige. Dat had ik nooit kunnen vermoeden toen ik zo’n twaalf jaar geleden bij mijn eerste theatersport-groepje binnenliep. Maar daar heb ik het wel aan te danken. Dat en nog meer ook.
Huis-tuin-en-keukenimpro (deel 3)
In een vorige post argumenteerde ik dat de verhalen die hits zijn bij het grote publiek, zelden gaan over gewone hier-en-nu personages in gewone omstandigheden. In deze post vraag ik me af waarom we dan zo vaak huis-tuin-en-keukenimpro zien en wat we daaraan kunnen doen.
Huis-tuin-en-keuken impro (deel 2)
In een vorige post argumenteerde ik dat de verhalen die hits zijn bij het grote publiek, zelden gaan over gewone hier-en-nu personages in gewone omstandigheden. Ik ben niet te beroerd om hand in eigen boezem te steken, dus in deze post geef ik een voorbeeld van een huis-tuin-en-keuken impro die ik zelf ooit met mijn groep RIOT (de Royal Improphonic Orchestra & Theatre) speelde, en maak er even brandhout van.
Huis-tuin-en-keuken impro (deel 1)
Wanneer ik workshops geef aan groepen die al ietwat ervaring hebben, vraag ik de deelnemers vaak bij aanvang naar hun favoriete verhalen; dat kunnen boeken zijn, toneelstukken, films of televisieseries. Typische antwoorden die je dan krijgt zijn bijvoorbeeld Star Wars, Star Trek films, Lord of the Rings, Game of Thrones of series zoals Orange is the New Black, Californication, Bruce Willis-style actiefilms zoals de Die Hard reeks of rampenfilms zoals Titanic. Of boeken zoals Honderd Jaar Eenzaamheid en het oeuvre van Shakespeare. En dan vraag ik meestal een uurtje na aanvang van de workshop waarom de deelnemers niet spelen wat ze zelf goed vinden. Bijna altijd (afhangend van de workshop – ik kom hierop in de vervolg-post nog terug) zijn de scènes die ze opzetten “gewone” 21ste eeuwse situaties, met “gewone” 21ste eeuwse personages. Ik noem dat “huis-tuin-en-keukenimpro” (in het Engels “Martha Stewart Improv”) en het ergert me mateloos dat ik dat veel te vaak zie op scène. Dus ik ben gaan nadenken over hoe en waarom dat gebeurt.