Presenteren op het NTT 2019: een nieuw avontuur

De afgelopen vier jaar was ik als speler aanwezig op het Nederlands Theatersport Toernooi (NTT). Alle vier de keren heb ik beleefd als een feestje maar vond het ook wel pittig. Heel gezellig maar ook intensief om zo veel te spelen. Verbindend maar ook emotioneel. Enorm inspirerend maar ook echt een uitputtingsslag! En die verdomde druk om de grappigste, leukste en beste te zijn… ik zag er dit jaar een beetje tegenop. En dus besloot ik het anders aan te vliegen en te gaan presenteren. Het zorgde voor een frisse blik op dit geweldige evenement.

De meest gehoorde reactie als ik liet weten als presentator naar het NTT te gaan: “Ben je niet bang dat je spijt hebt als je daar staat? Dat je toch liever had willen spelen?” En eerlijk gezegd was dat inderdaad wat ik vreesde. Spelen is tenslotte het allerleukste wat er bestaat! Zaterdagochtend keek ik de wedstrijd tussen mijn eigen groepje, Met Haar Zonder Hem en Kâttekwaod. Gewoon als publiek. En dat was eigenlijk heel relaxed. Ik realiseerde me ineens dat ik de laatste maanden, misschien jaren, heel weinig gewoon naar een voorstelling heb gekeken. Dat is leuk, joh! Moet je eens doen!

Vrij als een vogel

Een paar uur later begon ik met mijn taken als presentator en zaalwacht. Ik moest er even inkomen, even het tempo aanvoelen maar al snel had ik de slag te pakken. Lekker de boel bij elkaar houden, lijntjes leggen, een beetje spelen met publiek en jury, de teams in de spotlight zetten, pianist in het zonnetje. Ik vond het heerlijk! Bij een kop thee vroeg iemand aan me of ik wist hoe de tussenstand eruit zag. Ik had geen idee en eigenlijk interesseerde het me ook niet. Ik had supermooie dingen gezien en zou er nog veel meer zien! Het idee dat er gewonnen of verloren werd, was me even helemaal ontschoten. En ineens voelde ik me zo vrij als een vogel. Ook het feit dat ik daar was als individu en niet als onderdeel van een groepje gaf een een gevoel van vrijheid. Terwijl ik van nature juist iemand ben die graag aansluit en dingen alleen ondernemen vaak spannend vindt.

Frisse blik

Het verbreedde mijn blik. Binnen een groepje was mijn focus toch vooral daarop gericht. Hoe is het met ons? Voelt iedereen zich goed? Wat hebben we nodig? Wat gaan we doen? Gaan we eten? Willen we wijn? Of liever bier? En hoeveel dan? En ook: wie is onze tegenstander? Zijn we tegen ze opgewassen? Wat doen zij? Wat doen wij? Hebben we een klik met ze? Durven we samen te spelen of denken we dat zij daar niet op zitten te wachten? Hoe staan we ervoor? En gaan we door? Ik snap nu dat ik daardoor ook regelmatig niet helder heb gekeken naar het team wat tegenover ons stond. Het is moeilijk onbevooroordeeld te kijken als je graag wilt winnen. En als er geen competitie is, is de weg ineens vrij om wel met een open blik te kijken. Als presentator/zaalwacht was ik neutraal. Ik was er evenveel voor de beide teams. Ik zag meer variatie bij teams die ik voorheen eentoniger vond. Ik wierp een frisse blik op mijn eigen groep en genoot meer van de onverwachte successen van kleine teams en van de spelers die vól door hun spanning heen gingen.

Ongelooflijke hoeveelheid complimenten

Ik kreeg af en toe een inkijkje in de ongelofelijke strakke organisatie achter de schermen. En had ik meer contact met anderen. Zo sprak ik heel veel verschillende mensen. En potverdikke, wat zijn we complimenteus met z’n allen! Ik heb zelf een enorme hoeveelheid complimenten uitgedeeld omdat ik gewoon zo vaak geraakt was. Wat zijn er dan ineens ontzettend veel mooie, lieve, creatieve en fijne mensen bij elkaar. En andersom groeide mijn zelfvertrouwen met elk compliment wat ik kreeg. Als kers op de taart werd ik door de organisatie gevraagd om samen met Sander Veen de finale te presenteren. Met gloeiende wangen zei ik: ja!

Zurigheid

Ik hoor je denken: Maar Charlotte, was het dan écht allemaal alleen maar fantastisch? Nou… bijna. Wat me is opgevallen is dat er onder de vrolijke oppervlakte ook her en der wat zurigheid zat. Er was best wat kritiek op elkaar, dan bedoel ik teams onderling. Achteraf, in kleine groepjes werden die dingen gezegd die niet zo gezellig zijn. “Zij doen altijd hetzelfde.” Of “Ze dagen elkaar niet uit.” En “Ze maken geen contact op het podium.” Dat kan, ik heb zulke gesprekken ook wel gehad. Maar het bracht me ook aan het twijfelen over de oprechtheid van alle complimenten en vroeg ik me af of mensen ook zo over mij zouden praten. Het maakte me verdrietig.

Doe er iets mee!

Ik heb het even laten bezinken en denk nu: dit toernooi is er toch niet alleen om te bepalen wie de beste is? Voor mij en voor heel veel anderen is het een enorme poel van inspiratie. En ik denk dat iedereen die meedoet graag op de toppen van hun kunnen zou willen spelen. Niet om te presteren maar gewoon om mooie dingen te maken, om die lekkere kick te voelen als je samen in een flow zit en, laten we eerlijk zijn, om lekker te shinen! Is het dan niet fijn als je, naast al die fijne complimenten, ook soms een vriendelijke tip krijgt zodat je kan groeien en nóg meer kan shinen? Wat zou het fijn zijn als iemand even zegt: “Jullie zijn briljant en waanzinnig geestig en wat zou het fijn zijn als jullie nog wat meer naar elkaar luisteren.” Ja, daar is ook een jury voor maar als je merkt dat je toch zelf aan het jureren bent: doe er dan iets mee.

Eigenlijk wil ik zeggen: wees eerlijk, #doeslief én laat de ander stralen!