Stikdonker was het toen ik het theater van Nijmegen instapte. Ik zag geen hand voor ogen. Een vriendelijke stem begeleidde mij de eerste stappen. De man die bij de stem hoorde, pakte niet mijn hand, maar zei dat ik zijn stem moest volgen. Ik merkte dat ik gebogen stond, verkrampt. Ik had telkens het idee dat ik ergens tegenaan zou botsen. En ik sprak geen woord. Behalve als het moest. Heel voorzichtig durfde ik te lopen. Stapvoets. En toen begon het avontuur…