Welkom terug! In deel 1 van deze blog schreef ik over het Observeren en Omarmen van de kritische stem in je hoofd tijdens het spelen van een impro-scène. En dat je de spanning die dit in je systeem oplevert kunt ontladen door het te vertalen in een handeling of uiting van je personage. Ik beloofde al dat ik meer zou ingaan op het constructief vertalen. Want je personage telkens laten zeggen ‘ik snap dit niet’ of ‘ik vind jou stom’ is niet de (enige) oplossing.
De Innerlijke Criticus in de Spotlight – deel 1
Een paar jaar geleden stond hier mijn blog Verlichting voor Impro’ers. Ik beschreef daarin onder meer de kritische stem van het ego die het je zo lastig kan maken. Dat die stem er is omdat jij als kind ooit (ten onrechte) hebt geconcludeerd dat je niet goed genoeg bent. Inmiddels heb ik al aan vele impro’ers workshops over de innerlijke criticus gegeven en het wordt ook voor mij steeds helderder hoe je nou met die kritische stem om kan gaan terwijl je in een impro-scene staat. Daarover gaat deze blog. Vandaag deel 1. [Lees meer…]
Ik maakte een grap over kanker en hij viel niet goed
Ik hou van zwarte humor. Hele zwarte humor. Mijn hele leven al. Dat heb ik denk ik van mijn vader. Die is nog zwartgalliger dan ik. Als kind smulde ik al van ‘South Park‘, ik gier bij cartoons van ‘Cyanide & Happiness‘ en Gummbah, en als De Vliegende Panters in het lied ‘Het blanke ras is superieur’ zingen: ‘Zij kunnen rennen, wij hebben cultuur‘, dan pies ik bijna in m’n broek.
[Lees meer…]
Huis-tuin-en-keuken impro (deel 1)
Wanneer ik workshops geef aan groepen die al ietwat ervaring hebben, vraag ik de deelnemers vaak bij aanvang naar hun favoriete verhalen; dat kunnen boeken zijn, toneelstukken, films of televisieseries. Typische antwoorden die je dan krijgt zijn bijvoorbeeld Star Wars, Star Trek films, Lord of the Rings, Game of Thrones of series zoals Orange is the New Black, Californication, Bruce Willis-style actiefilms zoals de Die Hard reeks of rampenfilms zoals Titanic. Of boeken zoals Honderd Jaar Eenzaamheid en het oeuvre van Shakespeare. En dan vraag ik meestal een uurtje na aanvang van de workshop waarom de deelnemers niet spelen wat ze zelf goed vinden. Bijna altijd (afhangend van de workshop – ik kom hierop in de vervolg-post nog terug) zijn de scènes die ze opzetten “gewone” 21ste eeuwse situaties, met “gewone” 21ste eeuwse personages. Ik noem dat “huis-tuin-en-keukenimpro” (in het Engels “Martha Stewart Improv”) en het ergert me mateloos dat ik dat veel te vaak zie op scène. Dus ik ben gaan nadenken over hoe en waarom dat gebeurt.
10 improvisatie-lessen van The Beatles
The Beatles staan niet echt bekend als een groep die nou heel veel improviseerde. Toch denk ik dat uit hun muziek en carrière lessen te trekken zijn voor improvisatoren. Of misschien projecteer de dingen die ik vind gewoon op deze band waar ik toch al een zekere fascinatie voor heb. Kan ook. Hoe dan ook: ik vond het tijd voor een blog met tien improvisatie-lessen van The Beatles.