‘Ja en…’ zeggen is misschien wel de bekendste techniek die improvisatoren leren. Maar is het nou echt altijd een goed idee om ‘ja en…’ te zeggen op het aanbod van je medespeler? Naar mijn idee niet. Ik vind dat het zelfs in de weg kan zitten. Drie manieren waarop.
Kan impro tè goed zijn?
‘Jij bent zo goed in impro dat het bijna saai is om naar je te kijken.’ Dit kreeg een impro-collega onlangs te horen na een voorstelling. Een compliment of een verkapte belediging? Paradoxaal is het zeker. Kan improvisatie tè goed zijn om te boeien?