Na tien jaar lidmaatschap stop ik bij – laten we eerlijk zijn – de leukste theatersportvereniging van ons land: Placebo. Ik zal het enorm gaan missen, maar naar mijn gevoel is het tijd voor nieuwe avonturen en uitdagingen (hoewel ik zelf ook nog niet weet welke dat zijn). Als dank voor alle medespelers, tegenstanders, docenten, muzikanten en bezoekers die van de afgelopen tien jaar van de afgelopen tien jaar een terugblik in tien foto’s (met dank aan aan fotograaf Sander de Goede).
Tien maanden in improland
‘Improland’ was een term die ik vaak hoorde in mijn eerste maanden bij Placebo. Het leek me wat overdreven, een ‘land’. Want hoeveel mensen konden dat nou zijn, die het net als ik leuk vinden om scènes ter plekke te bedenken? Daar bleek ik me een beetje in te vergissen…
Waarom ik graag tieners theaterles geef
Werken met tieners. Ik geef al dertien jaar theaterles aan ze en ik raak het maar niet zat. En waarom?
Improvisatietheater in de kerk
Als iemand mij vraagt waar ik zoal optreed en ik zeg: ‘In theaters, bij bedrijven, op scholen en in kerken,’ zie ik de wenkbrauw van de vragensteller licht omhoog gaan bij dat laatste. In kerken? Dat is nou niet echt de meest logische plek om improvisatietheater uit te voeren. Toch vind ik het een mooie combinatie.
Hoe impro mijn autisme helpt (en andersom)
Komende week is de week van het autisme. Impromaniac Peter van Embden vertelt speciaal voor de gelegenheid hoe improvisatietheater helpt bij zijn autisme. En hoe dat op het podium juist een toevoeging in het spelaanbod kan zijn.