In Denemarken, in een masker, in een trance.

Weken heb je getraind op het format, op de vaardigheden, op het samenspelen en vlak voor je het podium op gaat, zegt de trainer tegen je: “Als je straks op het podium staat, vergeet alles wat ik je geleerd heb!” Of althans: veel impro-trainers zeggen dat. En terecht. Tijdens het spelen hard over de regels nadenken, gaat je niet helpen. Je gaat ervan in je hoofd zitten. En krampachtig spelen. Dus ja: loslaten.

Dan nu… Over naar de titel van dit stuk: Trance masks. Het is het type maskerspel waar Keith Johnstone over spreekt in zijn–tamelijk bekende– boek Impro. Het zijn maskers die de bovenste helft van je gezicht bedekken. De onderkant van je eigen gezicht wordt daarmee onderdeel van het nieuwe gezicht. En hierin zit de truc.

In trance masks speel je geen rol, je wordt iemand anders. De speler concentreert zich, vergeet alles wat hij geleerd heeft en staat open om zich te laten veranderen in iets. En dan ziet het wezen zichzelf ineens in de spiegel, maakt een geluid wat op impuls (of instinct wellicht) eruit komt en daarmee bestaat het vanaf dat moment.

(Als je nu denkt: snap ik niet. Dat geeft niet, loslaten.)

Sommige maskers werken beter dan andere en de enige manier om te vinden wat voor jou werkt is proberen. Steve Jarand uit Calgary is de meest bekende trance masks trainer (Keith geeft nog amper les hierin) en hij reist de wereld rond om workshops te geven (bijv. in Amsterdam). Aan beginnende maskerspelers om wezens te vinden. En aan ervaren maskerspelers om hun al bestaande wezens verder te ontwikkelen.

(Nog steeds in de war? Blijven loslaten!)

Nu naar Denemarken, waar ik nu ben in Nykøbing Sjælland. Ik zit hier samen met 14 andere ervaren, en verrekt getalenteerde, maskerspelers in een prachtig voormalig ziekenhuis, omgebouwd tot de Odsherred Teaterskole. Alle spelers hebben minstens 1 ontwikkeld maskerwezen. Een masker wat voor ze werkt en waarbij elke keer het wezen terugkomt als het zichzelf weer ziet in de spiegel. Dus eigenlijk ben ik hier samen met Mary: een meisje van –naar eigen zeggen– 5 jaar oud en volgens mijn medespelers ‘the cutest mask they have ever seen’.

We krijgen hier een week lang dagelijks 10 uur maskerles van Steve Jarand: full masks, improvisatie, beweging en half masks. Want zo worden trance masks liever genoemd door Steve; de trance klinkt toch een beetje sekte-achtig.

Alhoewel, als je het begin van dit filmpje ziet… (Kijk het af: is de moeite!)

Loslaten is het codewoord bij trance masks. Loslaten dat je het moet snappen voor je eraan begint. Loslaten dat je kan voorspellen of het iets voor je is. Loslaten om het te willen kunnen. Goed te kunnen. Altijd te kunnen. Maar jongens… Wat leer je er van loslaten!