Je kent dit soort spreuken wel: “all the magic happens outside of your comfort zone”. We nemen het meestal klakkeloos aan. Ik wil daar echter een belangrijke vraag bij stellen, namelijk: “Really?” Zijn niet de meest tenenkrommende improshows degene waar de spelers volkomen buiten hun comfort zone zijn? Waar de meest fundamentele emotie van de improvisatie, die ons ook de kick geeft als we hem overwinnen – angst – hoogtij viert? De angst, waardoor mensen in hun hoofd raken, de spelers allerlei onzin gaan roepen of juist helemaal niks meer zeggen?