As promised, het vervolg van mijn belevenissen als format-ontwikkelaar! Promised dus. Een format voor IMPRO Amsterdam over rakelingse ontmoetingen tussen hoofdpersonen die pas aan het eind van de voorstelling – vier seizoenen in een jaar – verliefd op elkaar worden. Elk seizoen startte met een bijna-ontmoeting op een centrale locatie die vooraf door het publiek gegeven was. In de première werd dit een bowlingbaan. Vervolgens zagen we korte scenes uit dat seizoen, tussen de ene hoofdpersoon en mensen uit diens leven, en de andere hoofdpersoon en mensen uit diens leven. Familie, vrienden, collega’s: het ensemble speelde talloze rollen.
Theatersport 2.0
Met een dubbelzinnig gevoel keken we aan het eind van het cultureel seizoen 2015-2016 terug op het jaar. Aangenaam Verrast had heerlijke uitwedstrijden gespeeld, de hele club deed in verschillende samenstellingen mee aan het NTT en de sfeer in de groep was opperbest. Toch liep er iets niet: de thuiswedstrijden. Die voelden steeds meer als een ‘moetje’: het lukte allemaal wel, maar het kostte energie, in plaats van dat het energie opleverde. We waren niet trots op onze voorstelling en hadden daardoor ook moeite om het publiek enthousiast te maken om te komen kijken. We zijn daarom met een paar leden met een lekker drankje op een zonnig terrasje gaan zitten om te brainstormen over Theatersport 2.0.
Lesgeven aan kinderen: drukke wezentjes
Och, wat was het vroeg. Met de make-up van de voorstelling nog korrelig op mijn gezicht zittend, krabbelde ik zondagochtend uit bed. Zaterdagavond een voorstelling tegen Aangenaam Verrast spelen en dan zondag zonder dat extra uurtje slaap (schijt zomertijd) snel naar Amsterdam Zuidoost. Want daar stond me een les te wachten. Om te geven. Aan kinderen. Je weet wel, van die drukke wezens zonder ook maar enige structuur, laat staan een duidelijke wie-wat-waar. Waarom dacht ik ook alweer dat dit een goed idee was?
Emancipatie in improvisatie
Als mannelijke improvisatiedocent (en bovendien lid van zo ongeveer geen enkele minderheid) ben ik misschien niet de meest voor de hand liggende persoon om wat te schrijven over emancipatie. Maar in mijn lessen zie ik regelmatig patronen terugkomen die daar toch aanleiding toe geven. Daarom in deze blog mijn observaties en een oproep om aan improspelers en -docenten om er wat bewuster mee om te gaan.
De toss-game: belangrijker dan je denkt
Theatersport-wedstrijd begint traditioneel met een toss-game, een spelletje tussen beide teams dat bepaalt wie er mag beginnen. Maakt het uit wie er mag beginnen? Niet echt. Toch is de toss naar mijn mening een belangrijk (en soms onderschat) onderdeel van de voorstelling. Deze blog neemt het nader onder de loep.