Blik op improvisatie
Je kent dat wel. Je hebt een voorstelling gespeeld en het ging geweldig, je loopt dus naar het publiek, klaar voor de complimenten, die, samen met het bier, in overvloed komen. Wat is het leven toch goed.
Je kent dat wel. De voorstelling liep voor geen meter. Achteraf zit je met je medespelers in de kleedkamer nog snel te analyseren wat er allemaal misging. Je gaat met lood in de schoenen naar de foyer. Nu moet je je publiek onder ogen komen. Wat ga je doen?
In Nederland hebben we het format “theatersport” zo’n 30 jaar geleden overgenomen van Keith Johnstone. Wat een openbaring, wat een plezier! We voegden er nog wat sponzen aan toe (dat is pas publiekparticipatie) en zie daar: het format dat we nog steeds spelen. Wat hebben we er een mooie herinneringen aan en wat hebben we er een plezier mee. Toch? Steeds minder, lijkt het wel.
Ik heb het al vaak zien gebeuren: als improspelers proberen ingeleefd te spelen, verzanden ze vaak in onrealistisch spel met veel gesteun en gezucht. Daarom in deze blog 16 tips ter verbetering hiervan.
Je kent dit soort spreuken wel: “all the magic happens outside of your comfort zone”. We nemen het meestal klakkeloos aan. Ik wil daar echter een belangrijke vraag bij stellen, namelijk: “Really?” Zijn niet de meest tenenkrommende improshows degene waar de spelers volkomen buiten hun comfort zone zijn? Waar de meest fundamentele emotie van de improvisatie, die ons ook de kick geeft als we hem overwinnen – angst – hoogtij viert? De angst, waardoor mensen in hun hoofd raken, de spelers allerlei onzin gaan roepen of juist helemaal niks meer zeggen?
Wat maakt een goede game? Uiteraard heeft iedereen daar zo zijn eigen mening over. En uiteraard zijn die verdeeld.
